AALST – Jos Evers uit Aalst had al een flinke verzameling jubileumspeldjes. Vorige week, 16 april 2024, kwam daar een bijzondere bronzen eremedaille bij. De klarinettist, die nog altijd zijn partijen meeblaast, is maar liefst 75 jaar lid van harmonie De Volharding.
Door Roy de Leijer
Jos Evers uit Aalst had al een flinke verzameling jubileumspeldjes. Vorig week kwam door een bijzondere bronzen eremedaille bij. De klarinettist, die nog altijd zijn partijen meeblaast, is namelijk maar liefst 75 jaar lid van harmonie De Volharding.
Evers (90) is een echte harmonieman. Hij is het oudste nog spelende lid van de muziekvereniging uit Aalst, die in 1903 werd opgericht. Met zijn 75-jarig jubileum zorgde hij bovendien voor een primeur bij de vereniging.
Op dinsdag 16 april werd Evers in het zonnetje gezet aan het begin van de algemene ledenvergadering van De Volharding. Dat hij tijdens de vergadering in Het Huis van Waalre gehuldigd zou worden, daar had de honkvaste muzikant van tevoren nog wel rekening mee gehouden. Wel was Evers verrast door de serenade die hij buiten bij het gebouw kreeg van zijn medemuzikanten van De Volharding. Zij speelden de ‘Volharding Mars’, die ruim dertig jaar geleden speciaal werd gecomponeerd voor Evers en oud-voorzitter Louis Linnartz, toen dit tweetal afscheid nam van het bestuur.
Lovende woorden waren er vervolgens van Stephan Beerens van de Brabantse Bond van Muziekverenigingen. Hij overhandigde de jubilaris een bronzen eremedaille en een oorkonde van de vereniging Koninklijke Nederlandse Muziek Organisatie (KNMO).
Kort na de Tweede Wereldoorlog, in 1948, werd Evers aspirant-lid van De Volharding. Evers: “Mijn vader was onderwijzer in Aalst. Hij gaf ook Engelse bijles. Aan een van zijn leerlingen vertelde hij dat ik graag muziek wilde maken.” Zo werd het balletje aan het rollen gebracht. “Ik wilde graag klarinet spelen. Dat is namelijk een melodisch instrument. Al snel bleek dat ik aanleg had. Ik heb ook een tijdje gevoetbald bij DVS, maar het maken van muziek ging me beter af. Ik leerde gemakkelijk en werd al snel eerste klarinettist.”
De jubilaris maakte een tiental dirigenten mee, rukte uit voor honderden serenades en speelde mee bij tal van concoursen en concerten. De oud Philips-man was niet alleen actief als muzikant bij De Volharding. Ruim dertig jaar bekleedde hij binnen het bestuur de functie van secretaris. Mede door zijn inzet groeide de vereniging, zowel in ledenaantal als niveau, waardoor het orkest uiteindelijk naar het hoogste concoursniveau promoveerde.
Ook spekte hij de kas van de vereniging door samen met andere leden van de harmonie in de jaren 60 en 70 grote festiviteiten in het dorp te houden, waaronder muziekfeesten en een wieleravondzesdaagse. Dit zorgde ervoor dat de harmonie een stabiele financiële basis kreeg en er bijvoorbeeld nieuwe instrumenten gekocht konden worden.
Evers was ook verantwoordelijk voor de opleiding van nieuwe muzikanten. Jarenlang gaf hij op vrijwillige basis les. “Een behoorlijk aantal van de leerlingen die ik heb opgeleid is nu nog actief bij De Volharding.”
Met de komst van de muziekschool begin jaren 80, stopte het lesgeven. Evers bleef actief betrokken als begeleider van de jeugd. Toen hij zijn taken als secretaris in 1992 neerlegde, nam hij het beheer en onderhoud van het instrumentarium op zich. Kleine reparaties aan instrumenten deed hij zelf, grotere reparaties werden uitbesteed. Toen Evers veertig jaar lid was van De Volharding, kreeg hij een koninklijke onderscheiding voor zijn verdiensten voor de verenging en de samenleving.
De kinderen van Evers (en later ook zijn kleinkinderen) kregen zijn passie voor harmoniemuziek met de paplepel ingegoten. Nog altijd spelen drie van zijn kinderen en één kleinkind bij De Volharding.
De jubilaris scheelt 65 jaar met het jongste lid van de muziekvereniging, maar van een muzikale generatiekloof is volgens hem geen sprake. “Ik houd zowel van klassieke als populaire muziek. Vroeger ging ik regelmatig naar het Brabants Orkest, ook dat soort muziek vind ik mooi.”
Evers denkt nog niet aan stoppen. “Zolang als het gaat, blijf ik muziek maken. Als derde klarinettist speel ik nog praktisch alles mee. Wel laat onze dirigent me soms flink werken tijdens een repetitie. Gelukkig gebruik ik als klarinettist niet zoveel lucht en kan ik de druk er nog goed op houden.”
Klik hier om naar het originele artikel in De Schakel te gaan.